Van geschiedenis naar relaxen tot bikkelen

Na 4 weken in Vietnam geweest te zijn was het best gek om het land te verlaten. Rond 3 uur 's nachts kwamen we aan bij de grensovergang van Cambodja maar de grens ging pas open om 8 uur om ons visum te krijgen dus daar mochten we op wachten. De rest van de dag heb ik eigenlijk in bed gelegen omdat ik niet zo lekker was.
De volgende dag een scooter gehuurd en uiteraard een heel stuk verkeerd gereden. Het Engels is hier nog beroerder dan in Vietnam en uiteindelijk heeft een 8 jarig meisje ons de weg kunnen wijzen.
We kwamen aan bij het Tuol Sleng museum wat voorheen een school is geweest en vanaf april 1975 tot januari 1979 gebruikt is als gevangenis genaamd S-21. "Pol Pot" was leider van KHMER Rouge. Hij dwong stadsmensen te verhuizen naar het platteland om daar onder bizarre omstandigheden te werken. Hij nam de bevolking ook gevangen. In eerste instantie voornamelijk geleerden, daarna de rest van het volk die hem niet volgde en ten slotte was voor hem geen reden meer om mensen gevangen te nemen.

Het is een gek idee dat dit vroeger een school was en daarna is gebruikt als gevangenis. Alle klaslokalen zijn nog steeds aanwezig alleen hebben ze dat aangepast naar martelkamers, grote cellen en kleine cellen van 0.8 bij 2 geplaatst. Er hangen nog schoolborden en de muren zijn beschreven door leerlingen.
De laatste 14 gevangenen die dood zijn gevonden in de martelkamers van S-21 zijn begraven op het plein van de gevangenis zelf. Er zijn 7 gevangen die het hebben overleefd. De reden dat ze het overleefd hebben is omdat ze volgens "Pol Pot" goed gebruikt kunnen worden vanwege hun kwaliteiten.

De rest van de gevangen werden na een paar maanden gevangenis 's nachts per grote truck naar een andere locatie gebracht. Er werd verteld dat ze werden vrijgelaten of naar een beter plek zouden gaan om ze rustig te houden. De plek waar ze naar toe werden gebracht heet nu de Killing Fields.
Wij hebben daar rondgelopen met een audiosetje. Er werd verteld waar en hoe alles gebeurden. Ook hoorde verhalen van getuigen (bewakers etc). Zodra de gevangene binnenkwamen werden ze één voor één met blinddoek om meegenomen en moesten ze voor een gigantisch groot gat knielen. De één kreeg een kogel door z'n hoofd, de ander een bijl, de ander werd doodgeknuppeld en ga zo maar door. In zo'n gat liggen honderden lijken. Vrouwen en kinderen hadden een ander gat. Vrouwen werden hetzelfde behandeld en de kinderen en baby's op een andere manier. Naast het gat staat een hele grote boom, de kinderen en baby's werden aan hun voeten gepakt en met hun hoofden tegen de boom aan gegooid. Zo ging dat er aan toe, onmenselijk!! De boom staat er nu nog steeds met allemaal armbandjes eraan. In het midden van de omheining waar alles gebeurden staat een andere boom daarin hingen grote speakers. Ze speelde daar constant harde muziek op af om het geschreeuw van de gevangene te onderdrukken tegenover de buitenwereld.
Ze hebben een mooi monument geplaatst met daarin schedels. Omdat het om zulke grote aantallen ging hebben de ze rest van de overledenen laten liggen. Tijdens regenseizoen komen er botjes en kleding boven, elk jaar word dat verzameld en geborgen. Ze laten ook een deel liggen en je ziet inderdaad botjes en kleding liggen. Heel heftig om te zien. We vonden het vreemd om op zo'n plek rond te lopen waar zoveel nare dingen zijn gebeurd.
De "Killing Fields" hier in Phnom Penh is één van de vele en hier zijn alleen al 20.000 mensen omgekomen.
In totaal zijn er in die 4 jaar door het hele land bijna 2 miljoen mensen omgekomen door slechte werkomstandigheden, verhongering, slechte medische zorg en de executies. Dat was toen één vijfde van de bevolking.
Genoeg narigheid.

In het volgende plaatsje Kampot hebben we heerlijke genoten van de relaxte sfeer die daar hangt. Aan het water lekker gelegen in de hangmat. 'S avonds zijn we samen met een Franse jongen die alleen reisde richting centrum gegaan. Op aanraden van de Lonley Planet hebben we een massage gekregen van mensen die bijna niets tot niets zagen. Was heerlijk! Uiteten geweest en ratten die ons vergezelde.

We gingen we door met de bus naar Sihounikville. In bus hebben we Mayke en Pim leren kennen. Uit Nederland, neef en nicht en gedeeltelijke samen aan het reizen.
We hadden beide geen accommodatie nog geboekt en wij gingen op aanraden van naar Otres beach. Tuk tuk gedeeld en uiteindelijk 2 nachten samen in een bungalow gezeten. Was wel grappig want voor ons was dat de eerste keer zoiets. Je kent iemand net n uur en daarna slaap je twee nachten samen. Twee hele gezellige dagen gehad, cocktails drinken, poolen, strand massage gehad en verder vrij weinig.

Wij wilden door naar Koh Rong. Eigenlijk het party eiland van Cambodja en Mayke ging met ons mee.
Op het eiland nog meer Nederlanders leren kennen en twee iets te gezelligen avonden gehad. Er is maar een bepaalde hoeveelheid stroom en tussen 2 en 3 uur 's nachts valt daar de stroom uit en dat gaat dan rond 8 uur 's ochtends weer aan. De muziek en lichten gaan uit en dan gaat iedereen met z'n zaklamp naar huis. Overdag vrijwel niets meer gedaan dan uitbrakken op het strand.

Na het eiland waren we aan het twijfelen of we richting de jungle van Cambodja zouden gaan. Het valt ons op dat er ontzettend veel natuur is hier en we wilde daar eigenlijk toch wel meer van zien. De volgende dag de bus richting Koh Kong en de bus chauffeur gaf ons een seintje zodra we er halverwege uit moesten in Chi Pat. Er komen nog weinig toeristen in het gebied en toevallig stapten er nog twee Nederlandse meiden uit de bus.
Aangekomen bij CBET organisatie die trekkingen organiseren door het Cardamom gebergte en de opbrengsten daarvan gaan naar het dorp zelf. Chi Pat is een dorpje dat bestaat uit een hele lange weg met kleine houten huisjes en één restaurantje met keuze uit 2 gerechten, rijst en noodles uiteraard. Deze mensen die hier leven hebben zo ontzettend weinig.

De volgende dag de wekker 06.30! We kregen allebei een rugtas met hangmat, regenjas, deken, 3 liter water en onze eigen spullen. Hopsakee onze mountainbike op! Na 1 kilometer fietsen kwamen we langs twee buffalo's die vast stonden aan een touw. De eerste vond t allemaal best maar de tweede was niet van plan ons erlangs te laten. Hij maakte zich groot, hoop gesnuif en begon te trappelen. De gids wilde de eigenaar erbij halen maar de buffalo trok zich met gemak los en rende als een gek gelukkig de andere kant op. Na 2 kilometer had ik het eigenlijk al gehad vond t toch zwaarder dan ik dacht. M'n zadel bleek veel te laag te zitten dus daarna ging t veel beter. 20 kilometer door de gigantische hitte, heuvels, smalle paadjes met rotsen, boomstronken en stukjes lopen. Dit was echt mountainbiken!! Ik moet toegeven dat ik in alle staten was en kev tussendoor wel 5 keer een peptalk moest geven. Ik dacht echt dat het me niet zou lukken, het was zo zwaar maar uiteindelijk kwamen we aan bij een hutje met alleen een dak van bamboo met uitzicht over de waterval in de jungle!! Veel primitiever dan onze tocht in Thailand. Onze hangmat opgehangen, duik in de waterval genomen, onze kleren en ons zelf ook gewassen (aangezien er geen douche was) er werd heerlijk op een vuurtje gekookt en in slaap gevallen met de jungle geluiden.

'S ochtends om 6.00 je ogen opendoen en je realiseren dat je echt wakker word in je hangmat, in de jungle met het mooiste uitzicht!!
Maar om 7.00 noodles eten hadden we best wel een beetje moeite mee. We hadden zo'n zin in een normaal broodje. We hoorden van de gidsen dat ze vlak nadat wij gingen slapen een vogelspin hadden gezien op tien meter afstand, halleluja!! Wat was ik blij met ons klamboe. Vervolgens naar de volgende waterval en terug naar Chi Pat. Zo blij dat we zijn gegaan, de natuur was super, het was het meer dan waard allemaal!

Liefs van Kevin en Sanne